Cornelis Engebrechtsz. schilderde dit drieluik met veel aandacht voor individuele emotie en detail. Zijn stijl is ontleend aan de Antwerpse maniëristen. De zijluiken tonen taferelen uit het Oude Testament die in relatie staan tot de hoofdvoorstelling; de kruisiging van Christus. Links het offer van Abraham en rechts de oprichting van de koperen slang. In de predella, het onderstuk, groeit uit het lijk van Adam een boom waaruit volgens de legende het kruishout werd gemaakt. Het altaarstuk werd gemaakt voor het, bij Leiden gelegen, Augustinessen-klooster Mariënpoel. De opdrachtgever, Jacob Maertensz. Schout, was er priester en rector. In de predella wordt hij geflankeerd door zijn naamheilige St. Maarten. De zusters gaan vergezeld door hun ordeheilige St. Augustinus.

Het Laatste Oordeel van Lucas van Leyden geldt als meesterwerk van de noordelijke Renaissance. De natuurlijke weergave van het lichaam in complexe houdingen bereikte Lucas door studie van anatomie en perspectief met behulp van prenten naar werk van renaissanceschilders als Michelangelo, Rafaël, Dürer en Signorelli. Het onderwerp is ontleend aan de Openbaring van Johannes (20: 11-15), waarin hij als in een visioen de terugkeer van Christus op aarde beschrijft. Omringd door de apostelen, heiligen en engelen oordeelt Christus op de Laatste Dag wie naar de hemel gaat en wie naar de hel. De gelukzaligen worden links naar de hemel geleid, rechts sleuren gedrochten en duivels de verdoemden het hellevuur in. In afwijking van de traditie schilderde Lucas van Leyden het drieluik zonder opdrachtgevers. Lucas van Leyden maakte dit drieluik in opdracht van de kinderen van Claes Dircsz. van Swieten ter nagedachtenis aan hun vader, een Leidse houthandelaar, kerkmeester, schepen en in 1523 ook burgemeester van Leiden. Na voltooiing werd het in de Pieterskerk geplaatst. De patroonheiligen van Leiden, de apostelen Petrus en Paulus, schilderde Lucas op de buitenzijden van de luiken. Petrus en Paulus zitten vóór een indrukwekkend landschap dat om diepte te suggereren met verschillende kleuren en volgens een vast schema is opgebouwd. Bij het schilderen koos Lucas voor een hoog gezichtspunt, waardoor hij in dit fantasielandschap zoveel mogelijk elementen uit de zichtbare wereld kon samenbrengen. Zijn Antwerpse tijdgenoot Joachim Patinier maakte als eerste het landschap tot hoofdonderwerp en bracht de religieuze figuratie terug tot bescheiden proporties.

Deze zogenoemde memorietafel met de stamreeks van de overleden voorouders werd geschilderd ter nagedachtenis aan het echtpaar Boudewijn van Swieten en Lutgard van Nijenrode, hun kinderen en hun schoonfamilie. Het bevond zich in de buurt van het ouderlijk graf in de kapel van het in 1428 door Van Swieten gestichte klooster Mariënpoel in de omgeving van Leiden. De oorspronkelijke memorietafel werd waarschijnlijk kort na de dood van Boudewijn van Swieten geschilderd. In 1552 werd het tafereel vernieuwd. Aan de linkerzijde werden de twee kinderen van Van Swietens kleinzoon Adriaen toegevoegd. Ieder mannelijk familielid draagt een herautenmantel met daarop zijn familiewapen. Maria kreeg als patrones van het klooster een centrale plek op het paneel.

Cornelis Engebrechtsz. schilderde dit drieluik met veel aandacht voor individuele emotie en detail. Zijn stijl is ontleend aan de Antwerpse maniëristen. De zijluiken tonen taferelen uit het Oude Testament die in relatie staan tot de hoofdvoorstelling; de kruisiging van Christus. Links het offer van Abraham en rechts de oprichting van de koperen slang. In de predella, het onderstuk, groeit uit het lijk van Adam een boom waaruit volgens de legende het kruishout werd gemaakt. Het altaarstuk werd gemaakt voor het, bij Leiden gelegen, Augustinessen-klooster Mariënpoel. De opdrachtgever, Jacob Maertensz. Schout, was er priester en rector. In de predella wordt hij geflankeerd door zijn naamheilige St. Maarten. De zusters gaan vergezeld door hun ordeheilige St. Augustinus.

Deze schets uit ongeveer 1886 was bedoeld als voorstudie voor een groter portret. Breitner schonk het jaren nadien alsnog aan zijn vier jaar jongere vakgenoot, Verster. George Hendrik Breitner was één van de leidende schilders van de avant-garde. In zijn jonge jaren gaf hij les aan het tekengenootschap Ars Æmula Naturæ in Leiden, waar de vier jaar jongere Floris Verster lessen volgde. Niet lang daarna introduceerde Breitner Verster en zijn broer bij de Tachtigers in Amsterdam.

Met ferme penseelstreken en een ingetogen palet van wit en zwart en opspattend oranje creëerde Menso Kamerlingh Onnes een krachtig werk. De schildertrant ontleende hij aan schilders van de Brusselse kunstenaarsgroep Les XX (Les Vingt), zoals James Ensor en Jan Toorop. De pose herinnert aan het werk van de Amerikaanse kunstenaar James Abbott McNeill Whistler, die een goede reputatie had in Nederland. Tussen 1883 en 1916 was Menso Kamerlingh Onnes een van de weinige avant-gardistische kunstenaars in Leiden.

Het macabere onderwerp en de rauwe schildertrant weerspiegelen de esthetische idealen van de Tachtigers. Zij omhelsden niet langer de zoete schoonheidsidealen van de Romantiek, maar verbeeldden daarentegen de doorleefde weergave van de rauwe werkelijkheid. Verster schilderde het doek op verzoek van Adolph Lange met wie hij samen had gestudeerd aan de Academie in Den Haag. Geplukte hanen is een variant op het doek met hetzelfde onderwerp dat Verster een jaar eerder, in 1887, aan zijn vriend Albert Verwey had geschonken.